I tak oto, po 20 - 25 latach, powróciłam do fotografowania.

Już nawet nie pamiętam, dlaczego to rzuciłam. Może zmęczyła mnie przepychanka
(brałam udział w wystawach, biennale itp.), może nadszedł czas na coś innego. W
tym czasie lubiłam podróżować, ale już bez aparatu. Dlaczego? Hmmm…

W tym roku (2014) postanowiłam powrócić. To jednak stało się
trudne, bo stary sprzęt już się nie nadawał. Obróbka w ciemni odeszła. Pojawiły
się aparaty cyfrowe. Moja wiedza na ten temat równała się niewiedzy. Nie miałam
też pojęcia, czy owy powrót jest na dłużej, czy może na chwilę. Zresztą, nadal
nie wiem. Ciągle jednak nie miałam pasji, do niczego.. Ale, czy to ważne?

Więc po długim, długim czasie, kiedy nie czułam żadnej pasji
i kiedy brak pasji stał się tak męczący, że życie stało się szare i jednostajne,
a do tego wiele nieciekawych wydarzeń ( z punktu widzenia człowieka) i całość malowała
się ciemnymi kolorami.

Właściwie, nie chciało mi się żyć. Gdyby nie rodzina i koty,
kto wie... Ale i to jest bez znaczenia.

Nie będę się rozpisywała, bo to już przeszłość, która
rozpłynęła się w niebycie.

A więc jest 2014 rok, cudowna wiosna. Nosiłam już aparat w
plecaku. Był jednak używany od święta. Fotografowałam moje ukochane kociaki.
Zatem, piękna wiosna, wyciągnęłam aparat z plecaka i popstrykałam fotki. Pasji
nadal nie miałam, więc trudno oczekiwać, że zdjęcia będą miały to COŚ. Nie
miały. Były kiepskie, choć przyroda prężyła się w samozachwycie.

Po tym pierwszym wysiłku, aparat powrócił do plecaka i
nosiłam go przez kolejne miesiące.

Aż nagle…

Wracałam z zakupami do domu. Pogoda była dość ładna, choć
był już październik. I nagle mój wzrok padł na … NIEGO… Co za kolory, kształty
liści… Przechodzę tamtędy codziennie, ale nigdy tego nie widziałam. Szłam
tamtędy dziś już trochę wcześniej i każdego innego dnia. Nie widziałam…

Podeszłam bliżej, rzuciłam zakupy w krzaki, wyjęłam aparat i
do dzieła. Pstykałam, pstykałam, aż skończyło się miejsce na karcie aparatu. Siadłam
do komputera i oniemiałam. Te kształty, barwy mieniące się różnymi kolorami,
wszystko to, co widziałam w naturze odbiło się na zdjęciach. Właściwie pozostało
tylko to dopracować. I tak powstała seria Pastelowa Jesień 2014.

Byłam w nieustającym zachwycie dla tego krzaka. Nigdy wcześniej tego nie dostrzegałam. Roście 10 metrów od mojego domu (może nawet mniej), a ja patrzyłam na niego, jakby pojawił się tu znikąd.

Nie mogłam się nadziwić, że jeden pojedynczy liść może mieć tyle
barw.. I te barwy były cudowne o każdej porze dnia, czy to w dzień słoneczny, pochmurny,
czy w strumieniach deszczu.