Ona pisze...

I u nas w Polskiej Shaumbrze, też
ślub był, a jakże w Nowej Energii, bez urzędu i udziału księdza, który kazałby sobie przysięgać...
nie było ani jednego, ani też drugiego ze świata starego.
 

Jedno, co towarzyszyło, to Światło i Miłość.
I oboje ONI, w sercach uroczystych, do wszystkiego wewnętrzną zgodą przygotowani...
jak otworzyły się ich bramy, tylko to zbierali...

22.XI. 2009r.
tuż po spotkaniu po eonach czasu, po wędrówkach w swych ciałach w różny sposób, doświadczeniach siebie, poznawaniach w najróżniejszych wydaniach...
spotkali się,
rozpoznali...
oglądali swe ciała...
Wszystko doskonale do siebie dopasowane, nawet zapach...

ON zadał pytanie, ona suwerennie odpowiedziała jemu na nie...
Dusza przez usta przemawiała, potem rozum pojąc miał za zadanie, co też takiego się stało.
Przyjął, zgodził się, już od roku przyzwyczajony do swej nowej roli...

Potem za ręce się wzięli, ona jego, on ją, do klasztoru weszli, bo tam było Światło, po które Ona jeździła przez lata...
by siebie nie zapomnieć, i wykonać swą pracę...
Usiedli sobie w ławce, bez słów i nadmiernych wzruszeń,
"Oto Jestem Ja, Oto Jest On"
przedstawienie nastąpiło na wprost tych, do których kiedyś modlitwy szły.
i tyle.
On Błogosławił wszystko, co do tego momentu doprowadziło. ona wdzięczność za tę chwilę sobą całą wyraziła....
Był tam pośród ławek, cicho siedział w modlitwie zanurzony brat Franciszkanin..

Potem wstali, poszli do bocznej nawy, tam wielki obraz "Jezu Ufam Tobie".
Jemu kiedyś zaufali, zaufanie przejęli jak pochodnie,
 na wprost siebie raptem stanęli, "Ufamy sobie" powiedzieli, skłonili się z czcią przed sobą ....
za ręce wzięli - odeszli od ołtarza.

To, co prawomocnie miłością przypisane wzięli ze sobą...
A poprzez sklepienie kościoła wyszła za Światłem informacja Nowa.
Oto dwoje połączonych ludzi- bogów, godnych siebie nawzajem, suwerennych i wolnych,
od wyczekiwania na siebie i od tego, co w starym świecie....
Serca dwa połączone, w Jedno wielkie, każde całe, dopełnione, teraz współtowarzyszące.
To są bliźniacze płomienie ze źródła jednego
 na siebie tak długo czekające...

I stało się tęsknot z dna dusz fizyczne urzeczywistnienie....

Potem, był spacer piękny nad Wisłą, dzień pochmurny, a było jasno, zwłaszcza wtedy, gdy zdjęcia robili, gratulacjom nie było końca.
"Gratuluje Tobie za Siebie, "Gratulujemy sobie, żeśmy jak w niebie tu i teraz na ziemi, w naszym raju spotkani...
Wdzięczność spoza granic...

"Adam" i "Ewa" i wąż, który nie przeszkadza, a tworzy dla nich - wszystko temu podporządkowane....
Oni chodzili i tylko to zbierali, co kiedyś sami zasiali...
Zachwyty z piersi, takie normalne, a raczej stany nieustające w cudownym zadziwieniu...
Boski mąż, Boska żona...
Bosko-ludzcy kochankowie we wszystkich rolach...
i matki, i ojca i dziecka i przyjaciela i dla siebie partnera...
wszystkie role połączone...

Jest Kompletne i dopełnione...

Oto ślub w Nowej Energii, bardzo świadomy, taki, że tylko się szło za tym, co wskazuje serce, dwa serca w jednym połączeniu z sobą, dwa oddechy w jednej wspólnej przestrzeni, i - powietrze świeże, każdy ma swą "butlę z tlenem", każdy najpierw zbudował bezpieczną przestrzeń, swój własny DOM, a, kiedy stał się kompletny, dołączone zostały do siebie...

Zewnętrzne i wewnętrzne...męskie i żeńskie...słońce i ksieżyc...boskie i ludzkie...czas integracji, asymilacji i łączenia.

..............

Potem był bankiet ze sobą bardzo uroczysty, w radosnym nastroju z kelnera towarzystwem, wszystkie energie tak pięknie służyły, oczy blaskiem świeciły i w tym wszystkim taka cudna, taka piękna radość pospolita, prosta, ze świadomością swojego Istnienia i siebie w Nim osadzenia.

I od tej pory dotknięcia  rąk, zbierają potwierdzenia, wdzięczność ogromną mają i miłość, którą pozyskali w ramach uprawomocnienia...

Wzięli to, co dla nich w posiadanie, wpierw oddali się boskości w najem i za tym sobie nawzajem...
I już niebawem, niedługo, dzielić się będą Sobą takimi, jawnie, szczęśliwości stany,
rozsiewać w świat dalej, są Światła kanałami, Są Twórcami
według własnego wyboru i upodobania...
.....i na potwierdzenie... mnóstwo tego było, wiadomo, cudów nie ma, energie nowe tak działają, że gdzie noga, gdzie wzrok, gdzie słuch, w ciszy pięknej swej, widać, słychać i czuć.
Wskutek zaufania do siebie, wszystko jasne i fizycznie rozpoznawalne jest..
wiarygodne, urzeczywistnione i namacalne...
Dokumentują zapisem te chwile, każdego dnia wyłania się wiele...

Pojechali w tydzień po zaślubinach na Stawską Górę.
To jest rezerwat przyrody, pośród przestrzeni którego ona przywracała siebie.
Zakopała tam kiedyś ponad 6 lat temu symbol, w intencji ogniska domowego, spełnienia marzenia, połówek połączenia...
Całe życie tęsknota obustronna do siebie u każdego z nich była, wszystko spełnione zostało, marzenia zrealizowane, plany wykonane...
Lecz jednak serce wiedziało na co tak długo czekało...

i...

Pojechali tam w dzień Mikołaja, wykopać, lub przyjrzeć się chociaż temu,
łopatkę z sobą wzięli...
byli niczym dzieci...
Ona rozpoznała po latach to drzewo...

ON o nic nie pytał, towarzyszył.
kilka oddechów...
Spojrzenie w dół, "gdzie, w miejscu którym"?
Jedno zapytanie, wypatrywanie...

Z przestrzeni czytanie.

Widok ukazał się taki...
Na wierzchu, troszkę w ziemi, był sobie symbol ten.
Z rubasznym uśmiechem Budda leżał, do góry brzuchem

"aaaaaaaaaaaa"

 - słychać było od niego, macie prezent, tak, "to jest właściwy czas i właściwi Wy dla siebie"..

Ponieważ wierni marzeniom swym i wszystkiemu, co w związku z tym, wzięli co im należne, podziękowali, i...

...pojechali dalej.

 Odwiedzić las zapragnęli, kiedyś dworski park, gdzie od roku magia drzew ujawniała przed nią tajemnice swe i rzeka przekraczania granic uczyła.

 

Drzewom na miejscu pięknie się pokłonili, ona żegnała się z nimi.

I było takie odczucie, że drzewa te, przy których często sobie stawała, półkolem przez nie otulana, ustawiły się raptem w rzędzie i iść za nimi postanowiły.

Oni z wdzięcznością ich energie ze sobą w świat wzięli tak, jak przystało w energiach nowej fali.

I jeszcze po drodze wstąpili do kościółka małego, bo piękny jest, malutki, zgrabny, taki sobie wpośród lasów, rzeki i ptaków śpiew słychać, miast samochodów...

Tam, zdjęcie pod wiszącą koroną zrobili

Był kielich i takie dla Nich wskazanie ...

 
No to się posłuchali ...

Bo takie jest właśnie Nowego Świata przykazanie.

***

Gdziekolwiek tylko się zwrócą, wszystko rozkwita i jaśnieje, nawet twarze ludzi...
A raz, na spacerze w mieście, obcy ludzie zrobili im zdjęcie...

I jest tego dużo, dużo więcej....
Dokumentację sobie robią na tchnienie Nowego dla innych na Nowe spojrzenie.

Spoza zasłony światów wielowymiarowych...

I takim  "cudom" nie ma końca, coraz więcej, coraz szerzej widać Nową Energię, jak się rozmnaża, za jednym pociągnięciem.

Tak, wybieram Nowy Świat.
 

I MY w nim - zmaterializowane szczęśliwości Nasze !

I tak jest...

On pisze...

Troistość Cudu

 Najpierw spotkały się dwie dusze

I umówiły się ze sobą

Że będą tańczyć w radości

W Boskim spokoju

Potem spotkały się myśli

Ruszyły naprzód z energią

Zaczęło się dostrajanie

Aż pojawiły się słowa

A w końcu spotkały się ciała

I zaczął się taniec troisty

Nieznany i wymarzony

Cudowna harmonia i spokój

I warto czekać by się zadział

Wielki Boski Plan Przeznaczenia

Z ufnością i zawierzeniem

W oddechu jak fioletowy płomień

Czy można być bardziej radosnym?

Gdy Aniołowie biją NAM brawo

Choć pokażemy TO wszystkim

Niech pójdą za nami następni

Niosący światło miłości...

22 listopada 2009 – w Kazimierzu Dolnym

 

Ślub Nasz

A obok był piękny klasztor

A w nim cudne miejsce mocy

Widać zadziałało silnie

Bo spytałem...

Wyjdziesz za mnie ?

I co wtedy powiedzieć

TAK, NIE

Nie wiem ?

Powiedziałaś

W swej suwerenności

Zgadzam się !

Oczy Ci rozbłysły

Serca na chwilkę stanęły

W zamyśleniu

I potem weszliśmy do środka

Gdzie modły Twoje składane były

Usiądźmy – powiedziałaś

Poczuliśmy to miejsce

Z oczu pokapały mi łzy

Księdza nie było widać

A MY w uniesieniu miłości

Przyjęliśmy zaślubiny sobie

Bez słowa

W ciszy

Wychodząc nie przeżegnaliśmy się

Mignął bokiem zakonnik

Wpatrzony

Pokłoniliśmy się z wdzięcznością

Boski Mąż i Boska Żona

Zakonnik podążył do wyjścia

Drzwi mu przytrzymałem

W zwykle niewidocznych oczach

Jego

Zobaczyłem cichą radość

Przez próg Cię potem przeniosłem

Szczęśliwy że dałem radę

Delikatnie opuściłem na ziemię

I odetchnąłem radością...

22 listopada 2009 – w Kazimierzu Dolnym

 

Stało się Dopełnienie

I stało się

Dopełnienie

I róża w sercach zakwitła

Połączonych

Anioł nad nami się pokłonił

Z szacunkiem

I ślub wzięliśmy

Bogu kłaniając się

Z wdzięcznością

Skończyło się układanie

Już wszystko ułożone

Nasze Dzieło

Twój Plan

Boże

I wszystko, co nastąpi potem

Będzie wielkością

Poszanowania miłości

W jasnym jej świetle

I od tej chwili pamiętamy

Jest dla Nas wielkie zadanie

Mamy ludziom nieść światło

Nie na Boga chwałę

Lecz dla swojej chwały

Lidko i Włodku, kochani

Ja Wam dziś mówię

POKÓJ

I  ja, Bóg Wam dziękuję..

23 listopada 2009 – w Kazimierzu Dolnym

 

Kryształowa przestrzeń istnienia

Anielskie dźwięki

Płyną poprzez ciszę

W sercu moim

Jest ciemno

Jest rano

Resztki snu

Łzy radości

Dopełnienie w ciszy

Wszystkie barwy tęczy

W jednym

Kryształowym kształcie

Mam znów tego więcej i więcej

 Ciepła miłości

Zachwytu nad cudem istnienia

Zawierzenia na co dzień

Radości bycia

Kryształowa cisza istnienia

Dopełniła się...

24 listopada 2009 – w Studio Tworzenia Przestrzeni , w DOMU

 

My piszemy...

Odtąd...

Nasze wspólne, piękne, błogosławione życie .

Dzielimy się z Wami tym.

25 grudnia 2009  w Ustanowie